Dusza róży

W przeciwieństwie do dużej części innych prac Waterhouse'a, Dusza róży nie przedstawia sceny zaczerpniętej ze słynnej lub starożytnej opowieści miłosnej. Zamiast tego, jest to studium kobiety w ogrodzie; studium prawdopodobnie oparte na pracy Alfreda Lorda Tennysona. Dusza róży została namalowana, gdy Waterhouse był już dojrzały w swojej twórczości: artysta zaznajomiony z mecenasami i publicznością, realizujący swoją wyjątkową wizję, dostosowując się do współczesnych zasad stylu. Obraz jest archetypowo romantyczny, realizowany jednak płynnie i z rozmachem. Pozostawia po sobie krystaliczne wizje ubiegłego wieku. Waterhouse często ukazywał w swoich kobietach duże poczucie zmysłowości, czy to w postaci nagiego ciała, czy po prostu delikatnego wyglądu. Zniewolona seksualność i tęsknota za niewidzialną miłością są kluczowymi tematami w Duszy róży. Waterhouse przedstawia kobietę na obrazie bez oczywistej seksualności, ale jej umiejscowienie pod ścianą i delikatne ułożenie ręki nadaje utworowi subtelny, zmysłowy ton. Wiele kobiet u Waterhouse'a jest w ten czy inny sposób uwięzionych, a on wydaje się być zafascynowany ideą kobiety, która jest potężna, lecz powściągliwa. Być może właśnie to zaobserwował u płci pięknej o wysokich profilach publicznych w ciągu swojego życia. Dusza róży nie jest wyjątkiem od reguły tego tematu; mimo że kobieta jest pokazana na tle ceglanego muru, znajduje przyjemność w naturze i myślach o miłości, która istniała.