Teatr lalek

Podobnie jak Picasso, Klee również szukał prostych, nowoczesnych środków wyrazu. Jednakże w przeciwieństwie do Picassa, który był pod wrażeniem magicznego uroku „prymitywnej” rzeźby, Klee odkrył źródło sztuki w rysunkach własnych dzieci. Początkowo ostrożnie podchodził do redukcji formy. W późniejszych latach przekształcił celową naiwność we własną specyficzną formę wyrazu.

W akwareli Teatr lalek ów teatr staje się wyobrażoną sceną z dzieciństwa. Obraz kryje elementy, które są niezauważalne na pierwszy rzut oka: jaskrawe, zbudowane z pasów postacie wyróżniają się na ciemnym tle niczym lśniący negatyw, mimo tego nadal pozostając jednością. Wydaje się, że marionetka na podłodze została porzucona, a mały jednorożec po prawej stronie uparcie kroczy do przodu. Dwuznaczność przesłania obrazu jest zgodna z technicznym procesem malowania; dzieło składa się z dwóch oddzielnych części, a Paul Klee wypełnił lukę czarną akwarelą. Dolna część to fragment arkusza Martwa natura z kością, który Klee zarejestrował w swoim katalogu prac pod numerem 1923, 22. Tak widziany Teatr lalek staje się dwupiętrową sceną z wegetatywnymi „zaświatami” pod deskami parkietu.

Dzisiejsze arcydzieło przedstawiamy dzięki Centrum Paula Klee w Bernie, gdzie do 12 marca można oglądać wystawę „Paul Klee i surrealiści”. Jest to pierwsza złożona eksploracja relacji Paula Klee z surrealistycznymi artystami w Paryżu w latach 20. i 30. XX wieku. Wystawa gromadzi wiele prac surrealistów, w tym Maxa Ernsta, Joana Miró, Hansa Arpa, Alberto Giacomettiego, André Massona i Salvadora Dalí. Warto to zobaczyć!