Jeanna Bauck
Dzisiaj zaczynamy naszą miesięczną przygodę z Narodowym Muzeum w Sztokholmie. Przez następne cztery niedziele będziemy Wam prezentować arcydzieła z ich wspaniałej kolekcji. Mamy nadzieję, że Wam się spodoba! :)
Dzisiejszy obraz przedstawia zmiany epokowe, zachodzące w późnych latach 70 XIX wieku, kiedy artystki – malarki oraz pisarki znacząco wpłynęły na kulturę tamtych czasów. Udało im się zmienić zarówno spojrzenie na rolę artysty, jak i na życie rodzinne klasy średniej.
Jeanna Bauck na obrazie uchwyciła artystkę pochłoniętą twórczą pracą. Sportretowana przez nią Bertha Wegmann stoi pochylona nad sztalugą w ich współdzielonej pracowni w Monachium (będącej zarazem ich domem). Później, w 1881 roku w studiu paryskim, to Wegmann, jako jedna z czołowych duńskich portrecistek, namalowała Bauck. Na tym obrazie udało jej się połączyć postać niezależnej feministki z wytworną kobiecością klasy średniej. W tamtym okresie artyści malowali niezliczone ilości płócien przedstawiających swoich przyjaciół i kolegów, ale tylko kobiety portretowały siebie nawzajem w profesjonalnych rolach. Tworzenie sztuki było uważane za męska dziedzinę i jak długo społeczeństwo patriarchalne było powszechne, tak niestosownym oraz nienaturalnym było zajmowanie się malarstwem przez kobiety.
W XIX wieku ukształtował się podział na przestrzeń publiczną oraz prywatną (i w pewnej formie trwa po dziś dzień). Tak zwana "kobieca" sfera była statyczna (dom, który w historii sztuki był określany jako przestrzeń ponadczasowa) w stosunku do nowoczesności rozgrywającej się w publicznej przestrzeni dynamicznej metropolii.
W tamtym czasie kobiety nie mogły swobodnie spacerować po ulicach, dlatego ich prace ukazywały współczesność z zupełnie innego punktu widzenia niż prace kolegów. Przedstawiały przestrzenie, w których malarki przebywały. Zwłaszcza na dziełach nordyckich artystek zauważymy, że dosłownie nie wychodziły ze studia. Było dla nich zarówno domem jak i miejscem pracy. Stanowiło przestrzeń społeczną związaną z życiem zawodowym, a tym samym swoistą sferę publiczną. Pracownia była miejscem nieskończonych możliwości stanowiąc jednocześnie ograniczoną przestrzeń. W przeciwieństwie do artystek awangardowych, które malowały współczesność z balkonów domowych lub teatralnych, postanowiły nie ukazywać zewnętrznego świata.