Francisco de Zurbarán
W przeciwieństwie do archaniołów z obrazów włoskich i flamandzkich, archaniołowie Zurbarána charakteryzują się formalną prostotą, mocą wizualną i kapłańską uroczystością. W dodatku są zaprezentowane w pomysłowej kompozycji, tak że są zarazem klasyczne i pierwotne. Tutaj archanioł wyróżnia się jako samotna figura na neutralnym tle. Zurbarán przedstawia św. Michała jako „posiadacza znaku”, a nie anioła wojownika dowodzącego szeregami legionów. Ta koncepcja koresponduje ze szczególnie estetycznym ideałem, który odrzucił barokowe postrzeganie Michała Archanioła jako wypędzającego anioła w dziełach Rubensa, Guido Reni czy Valdés Leal.
Archanioł jest zaprezentowany w trzech czwartych swojego profilu z rozpostartymi skrzydłami. Jest to delikatnie namalowane płótno, do czego przyczyniły się precyzyjne ruchy pędzla i czyste kolory. Brakuje mu wdzięku autografu arcydzieł Zurbarána, ale to wartościowy przykład jego koncepcyjności i formalnej rzeczowości. Obraz zachowuje wyraźne chiaroscuro, podczas gdy ceglane czerwienie, zielenie i ochry i chromatyczna precyzja obfitych draperii są doskonałymi przykładami najbardziej charakterystycznego stylu artysty.
Kto jest waszym ulubionym hiszpańskim malarzem? Tutaj możecie poczytać o innych hiszpańskich dziełach.