Valentin Serov
Dzisiaj rozpoczynamy specjalny miesiąc z Państwowym Muzeum Rosyjskim :). Oznacza to, że przez kolejne cztery niedziele będziemy prezentowali arcydzieła z ich kolekcji. Zapraszamy :))
Walentin Sierow żył tylko 45 lat. W ciągu zaledwie trzech dekad swojej twórczości zgromadził tak pokaźny dorobek, że starczyło by dla wielu artystów. Rozwijał swój talent w wielu kierunkach. Niezadowolony z siebie, bezustannie poszukiwał nowych środków wyrazu. Zmagania z niedostatkami swojej pracy prowadziły go na nowe drogi. Nie zatrzymywał się, konsekwentnie dążył do celu. Był predestynowany do roli prekursora, który nadał sztuce nowy wymiar.
Sierow był ostatnim mistrzem klasycznej szkoły, następcą swych nauczycieli, wśród których znalazł się sławny I. Repin. Równocześnie był też artystą nowego wieku, mistrzem, który otworzył świat na szerszą perspektywę.
Sierow tworzył wszystkie gatunki malarstwa, ale to portrety przyniosły mu największą sławę. Na początku XX wieku Walentin Sierow był najmodniejszym portrecistą w Rosji. Jest to szczególnie godne uwagi, zważywszy na to, że artysta nigdy nie schlebiał swoim modelom. W dążeniu do oddania ich cech charakterystycznych, posuwał się niemal do groteski. Jednak w nowej erze postrzegano to jako oznakę wielkiego geniuszu i indywidualizmu, które wówczas ceniono wyżej niż tradycję i kanon.
Zinaida Nikołajewna Jusupowa nie musiała obawiać się "zatrutego" pędzla Sierowa. Artysta był nią zafascynowany. Trudno byłoby wskazać choć jedną osobę, która nie kochałaby Zinaidy Nikołajewny. Była kobietą wykształconą, bystrą, taktowną, a co najważniejsze - była bardzo życzliwa i szczera, co było rzadkością wśród przedstawicieli arystokratycznych kręgów. Jej rodzina należałą do grona najbardziej znanych i najbogatszych rodzin w Rosji. Dziadek Zinaidy był poważanym szlachcicem na dworze Katarzyny Wielkiej. Konwersował z Wolterem. Posiadał pałac w Archangielsku. Jej mąż był gubernatorem generalnym Moskwy, a jej syn - mordercą Rasputina. Wierzono, że nad rodziną ciąży straszna klątwa śmierci pierworodnych synów. Zinaida Nikołajewna nie uniknęła przeznaczeniu. W roku 1910 musiała pochować ukochanego, najstarszego syna, który zginął w pojedynku.
Po rewolucjach w 1917 roku, Zinaida i jej rodzina została zmuszona do opuszczenia Rosji. Najpierw mieszkała z mężem w Rzymie. Po jego śmierci wprowadziła się do syna, który żył w Paryżu. Tu zmarła w 1939 roku.
P.S. Zobacz, jak wygląda rosyjska zima widziana oczami Konstantina Korowina.