Carl Gustav Carus
Obraz Trzech kamieni jest przykładem związku między postrzeganiem przez romantyków krajobrazu jako niesamowicie rozległego i opuszczonego, a ich naukowym zainteresowaniem w dokładnym i graficznym odtwarzaniu formacji geologicznych. W swoich Dziewięciu listach o malarstwie krajobrazowym z 1831 roku Carus opisuje te kamienie jako historyczne świadectwo historii geologicznej, „ostatnie ślady pierwotnych grani” i widzi w nich rodzaj geologicznej fizjonomiki, zachęcającej do interpretacji. Jednakże w tym przypadku jego raczej dosadne, naukowe spojrzenie skupia się na poglądzie, który przenosi koncept historyczności na naturę. Carus porównuje kamienie do „zrujnowanych wież” i w ten sposób nawiązuje do romantycznej metafory, którą – w postaci zrujnowanych kościołów gotyckich – uwielbiał Caspar David Friedrich i do której Carus także lubił powracać. Fundamentem jest pojęcie ciągłości, które jest tak istotne dla konceptu Carusa – Erdlebenbildkunst („sztuki ziemi i życia”).
Carus podróżował w Riesengebirge, czy też w Karkonosze, w sierpniu 1820 roku. Podążał śladami Friedricha, który był na kilku pieszych wycieczkach w tej okolicy i znalazł tam wiele motywów dla swoich obrazów. Źródło obrazu Trzech kamieni można odnaleźć w rysunkach autorstwa Carusa, datowanych na 15 sierpnia 1820 roku. (Kupferstich-Kabinett, Staatliche Kunstsammlungen Dresden, nr inw. C 1963-636). W samym obrazie artysta zmienił wartości jasności gradacji głębi, tak aby ciemny pierwszy plan zrównoważył jasno oświetlone skały i wzgórza znikające w błękicie w oddali.
Dzisiejsze arcydzieło prezentujemy dzięki Staatliche Kunstsammlungen Dresden <3
P.S. Jeśli tęskniecie za podróżowaniem i chodzeniem po górach, tutaj znajdziecie najlepsze obrazy, które zostały stworzone przez Wanderlust, silne pragnienie wędrowania, podróżowania i eksplorowania świata. <3