Amazonka en face

Najpierw Manet, a po nim pozostali impresjoniści wzorem Courbeta przedstawiali na obrazach rzeczywistość, a nawet poszli krok dalej rozpoczynając badania oparte na percepcji rzeczy ulotnych. Manet był ponadto pierwszym artystą, który uwieczniał na obrazach życie w wielkim mieście, przekonany podobnie jak Baudelaire, że „prawdziwym malarzem jest ten, kto potrafi wydobyć epicką stronę współczesnego życia”.

Amazonka en face jest częścią niedokończonej serii czterech pór roku, którą Édouard Manet malował przez ostatnie dwa lata swojego życia, a którą zamówił przyjaciel malarza Antonin Proust, ówczesny Minister Kultury. Temat czterech pór roku reprezentowanych przez postaci kobiece był dość popularny w historii sztuki Zachodu. Szwagierka Maneta, malarka Berthe Morisot stworzyła jeden z takich cykli, przedstawiający młode kobiety w modnych sukniach. Równie powszechnie w japońskich grafikach - szeroko rozpowszechnionych w tamtym okresie - kurtyzany symbolizowały pory roku .

Artysta był poważnie chory, gdy rozpoczynał ten cykl, przez co zdołał w pełni ukończyć jedynie pierwszy obraz, Wiosnę, do której pozowała słynna aktorka Comédie-Française, Jeanne Demarsy (obraz ten znajdziecie w naszym Archiwum). Na Salonie w 1882 roku Manet wystawił go (i spotkał się z dużym uznaniem) razem z arcydziełem z końca jego kariery, Barem w Folies-Bergère (który również możecie znaleźć w naszym Archiwum). Modelką do Jesieni, której nie dokończył, była Méry Laurent. Laurent, bliska przyjaciółka Maneta w ostatnich latach jego życia, przybyła do Paryża w wieku 17 lat, by zadebiutować jako aktorka i wkrótce zyskała sławę, bywając w artystycznych i literackich kręgach stolicy. Stała się nawet inspiracją dla postaci Odette Swann w cyklu powieści W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta.

Do znajdującej się w Museo Thyssen-Bornemisza Amazonki en face, która prawdopodobnie miała przedstawiać lato, modelką była mniej znana od pozostałych młoda kobieta, córka Madame Saguez, księgarki z Rue de Moscou. Zachęcony sukcesem Wiosny na Salonie rok wcześniej, Manet włożył szczególny wysiłek w tę pracę, zamierzając wystawić ją na Salonie w 1883 roku. Stworzył trzy wersje: niedokończoną Amazonkę z profilu w tym samym formacie, Amazonkę en face o wiekszych wymiarach oraz ten obraz. Z tej trójki jedynie ostatni został wybrany na pośmiertną wystawę prac malarza, zorganizowaną w styczniu 1884 roku w École des Beaux-Arts, gdzie został zaprezentowany obok Wiosny i Jesieni.

- Paloma Alarcó

Dzisiejsze wspaniałe dzieło prezentujemy dzięki Museo Nacional Thyssen-Bornemisza w Madrycie. Ponadto, jeżeli chcielibyście dowiedzieć się więcej o samych impresjonistach (Manet pozostawał z nimi bardzo blisko), sprawdźcie, proszę, nasz Mega Kurs Impresjonizmu  : )

P.S. Tu znajdziecie dziesięć najlepszych portretów Édouarda Maneta!