Słoneczniki

Ernest Biéler był wszechstronnie utalentowanym szwajcarskim malarzem, rysownikiem i rytownikiem. W 1910 r. w Neuchâtel otworzono znaczącą wystawę poświęconą twórczości artysty, na której w Léopold Robert Galleries zaprezentowano 155 jego prac. W tym samym roku artysta wykonał tę letnią akwarelę, będącą oznaką jego zainteresowania malarstwem na świeżym powietrzu.

Słoneczniki przedstawiają kwiaty sezonowe ze szczególną dbałością o graficzny, dekoracyjny aspekt motywu. Ten sposób pracy, polegający na operowaniu niemal jednolitymi obszarami koloru w gwaszu lub okazjonalnie temperze, przy jednoczesnym rysowaniu konturów ostrą, staranną linią, jest charakterystyczny dla stylu Biélera od 1905 r. Jak wyjaśnia artysta: „Kontur, jednolite odcienie, niewiele modelowania, jasne kontrasty; w skrócie po prostu przeciwieństwo podejścia, do którego prowadzi malarstwo olejne”.

Arcydzieło ujawnia pragnienie artysty, aby skupić się na naturze, wsi lub scenach z życia wiejskiego, których nie dosięgnęły nowoczesność, postęp i nowy, przemysłowy świat. Dwa słoneczniki błyszczą złotym światłem zgrabnie wyprostowane na tle hortensji. Za nimi, niczym mozaika, rozciągają się na powierzchni obrazu gęste kępy kwiatów. Płatki, pozbawione cieni, rozchodzą się ku górze, gdzie stykają się z plamą błękitu u góry kompozycji. Zarówno w przypadku nieba, jak i hortensji, subtelne zróżnicowanie odcieni poprzez ich większe lub mniejsze pogłębienie wywołuje w kompozycji rodzaj wybracji, która dodaje obrazowi muzykalności.

Spokojnej soboty wszystkim!

P.S. Zgadnijcie, które Słoneczniki są najbardziej znane w historii sztuki!  :-D Prawdopodobnie macie rację! Sprawdźcie tutaj!