Skrzypce i gitara

W 1913 roku hiszpański artysta Juan Gris w pełni przyjął kubistyczne zasady, czerpiąc ze swoich studiów nad Picassem i Braque'em, a także z własnych poszukiwań Cézanne'a. Gris nigdy nie był jednak kubistą akademickim, w przeciwieństwie do wielu, którzy próbowali stworzyć sztywne zasady kubizmu, nie rozumiejąc jego złożonego języka wizualnego. Zamiast tego opracował unikalne słownictwo zakorzenione w solidnym szkoleniu naukowym, tradycji malarstwa realistycznego oraz poetyckim, autonomicznym podejściu do kompozycji, co zaowocowało jego charakterystycznym stylem. 

W Skrzypcach i gitarze płótno jest podzielone na pionowe sekcje, z których każda zawiera elementy namalowane z całkowitym realizmem, które są łatwo rozpoznawalne. Wolumetryczna jakość obecna w jego wcześniejszych pracach prawie zniknęła, z jedynie odrobiną pozostałą we fragmencie szkła po prawej stronie skrzypiec i gitary. Fragmentacja przestrzeni, osiągnięta poprzez sieć poziomych i pionowych linii, jest odtąd cechą charakterystyczną jego prac. To przestrzenne podejście podkreśla unikalną metodę analityczną Grisa. 

Wspaniałego piątku!

P.S. Jeśli chcielibyście dowiedzieć się więcej na temat tego wciąż kontrowersyjnego stylu, mamy dla Was doskonały kurs online; zobaczycie w nim w skrócie, jak powstał kubizm, a następnie jak poszczególni artyści poprowadzili go w innym kierunku. :) 

P.P.S. Kubizm to jeden z najbardziej charakterystycznych stylów XX wieku. Jak dobrze potraficie rozpoznać inne? Przekonajcie się sami i odgadnijcie ruchy artystyczne w naszym quizie!