Horace Pippin
Horace Pippin rozpoczął swoją artystyczną karierę po I wojnie światowej, podczas której służył w słynnym regimencie czarnoskórych żołnierzy, znanym jako Harlem Hellfighters. Raniony przez snajpera Pippin stracił pełnię władzy w prawej ręce i został honorowo zwolniony ze służby wojskowej. Po powrocie do rodzinnego West Chester w stanie Pensylwania uczył się malować, wykorzystując lewą rękę jako oparcie dla prawej. Pod koniec lat 30. dzieła Pippina zaczęły przyciągać uwagę ważnych w kręgach artystycznych osób, takich jak malarz N. C. Wyeth, krytyk Christian Brinton i kolekcjoner Albert Barnes.
Ten obraz stanowi część serii na wpół autobiograficznych, domowych wnętrz, którą artysta tworzył od 1941 roku do swojej śmierci w 1946 roku. Sceny przedstawiają zazwyczaj rodziny Afroamerykanów w trakcie różnych zadań w jednym, wielofunkcyjnym wnętrzu. Charakteryzują się cichą, spokojną atmosferą, a dodatkowo bardzo często ich częścią są powtarzające się elementy, takie jak chodniki z gałganków, pikowane narzuty, piece i zegary.
To, co wyróżnia Salę szkolną spośród pozostałych dzieł i nadaje tytułowi dodatkowego wydźwięku, jest wyjątkowy układ postaci. W przeciwieństwie do interakcji, jakie najczęściej zachodzą w domowych wnętrzach Pippina, trzy osoby widoczne na tym obrazie zwracają się do siebie plecami, zatracone we własnych małych wszechświatach, tworząc atmosferę zadumy i samotności we współdzielonej przestrzeni.
Mamy nadzieję, że nasze obchody Black History Month przypadły Wam do gustu. Jutro zaczyna się marzec, co oznacza... skupienie na twórczości kobiet! Do zobaczenia jutro!
P.S. Oto historia o tym, jak Horace Pippin stał się sławny i jak sztuka uratowała mu życie!