Paul Cézanne
Obrazy Cézanne'a po 1895 roku nabierają ciemniejszej, bardziej enigmatycznej jakości w porównaniu do jego wcześniejszych prac. Jego kolory stają się bogatsze, praca pędzla bardziej wyrazista, a kompozycje bardziej ścieśnione. Praca, którą dziś prezentujemy, jest zasłonięta plątaniną gałęzi, tworząc poczucie zamknięcia i izolacji. Otoczenie wydaje się ciasne i odległe - wyraźnie bardziej wymagające i posępne. Nawet niebo różni się dramatycznie: wcześniejsze niebo jest przewiewne, podczas gdy to jest ciężkie, zabarwione ołowianymi odcieniami i smugami fioletu i zieleni. Blade budynki z jego wcześniejszych krajobrazów ustąpiły miejsca głębszej ochrze. W późniejszych latach Cézanne'a pociągał nie tylko nieodłączny porządek natury, ale także jej chaos i turbulencje. Ponura samotność tej sceny odzwierciedla rezonans z jego własnym wewnętrznym światem.
Cézanne wielokrotnie malował zamek Château Noir, urzeczony jego mistycyzmem. Lokalne legendy otaczały tę budowlę, znaną niegdyś jako Château Diable („Zamek Diabła”), z gotyckimi oknami i rozpadającymi się ścianami nadającymi jej wygląd ruiny.
Chociaż Cézanne nadal malował w plenerze, bezpośrednio obserwując swoje obiekty (praktyka zachęcana przez jego impresjonistycznego mentora Camille'a Pissarro), jego podejście odbiegało od impresjonizmu. Ten obraz nie jest szybkim przekazaniem ulotnych efektów wizualnych, ale głęboką i przemyślaną medytacją. Reprezentuje wysiłek „uświadomienia sobie”, jak sam Cézanne opisał, pełnego odczucia miejsca - syntezy jego temperamentu, wizji i intelektu.
P.S. Impresjonizm czy postimpresjonizm? Dowiedzcie się, jak rozróżnić te nurty sztuki dzięki naszym kursom online.
P.P.S. Zaintrygował Was ten obraz? Przeczytajcie więcej o Paulu Cézanne, ojcu sztuki nowoczesnej.