New York'ta Bir Oda

Hopper, birbirlerine yabancı olan insanları gizlice ve dışarıdan resmetme konusunda uzmandı. Onun aydınlık kumtaşı pencerelerden geçerek Secon Avenue El.'den baktığını, daha sonra kullanmak üzere evlerin ve iş yerlerinin esrarengiz fotoğraflarını biriktirdiğini hayal edebiliyorsunuz. Bunlar yeniden inşa edilen sahneler, huzur içinde hatırlanan duygular. New York'ta Bir Oda'da, sene 1932, akşam vakti; bir adam yuvarlak bir masada gazete okuyor, bir kadın kendi dalgınlığında ve can sıkıntısında arkasını dönüyor, tek bir parmağıyla piyanonun tuşuna dokunuyor. Senkronize değiller; ve birbirlerinden uzaklıkları, yüzü gölgeli bir kadının basit bir hareketi, cevap alamayacağı bir notayı seslendirmesi (veya seslendirmeyi düşünmesi) ile ifade ediliyor. Şüphe yok ki Hopper buna benzer, ama tam da böyle olmayan bir şey görmüş. Mekan, aslında Hopper'ın üç keskin ve bilinçli kırmızı yamasıyla ölçülmezdi: koltuk, kadının elbisesi, abajur. Figürler uzakta olurdu. Resimde ise büyükler, ve biz onlara yakınız, pencerelerinin hemen dışında. Bir an bile Hopper'ı pencerenin dışında bir yapı iskelesi üzerinde dururken veya uzaktan uzun bir lens ile çifti gözetlerken hayal etmiyorsunuz. Fakat yine de eser, insanda kuşları ve insanları izleyenlerde yaygın olan bir zevki uyandırıyor, görülmeden görmenin zevki; gözünüzü birkaç kat yukarıda pencereye yaklaştırıyor; ve bu eserin rüyamsı tonuna katkıda bulunuyor, sanki kadın ve adam yer çekimiyle bağlı kalırken siz havalanıyormuşsunuz gibi. Bu realizm değil, ama sahne yoğun bir şekilde gerçek, pencerenin karanlık sahnesinde çerçevelenmiş bir skeç.