Albaydé

Albaydé, Victor Hugo'nun "Yılan Parçaları" adlı şiirinden ilham aldı. Bozulmamış yüzeyi, keskin çizgileri ve sade paleti Alexandre Cabanel'in Albaydé'sini akademik mükemmelliğin kalbine yerleştiriyor. Gerçekten de Cabanel, diğerlerinin yanı sıra Gustave Courbet tarafından ortaya atılan radikal meydan okumalar karşısında Akademi'nin kısıtlamalarını ve hiyerarşilerini sürdürmeye kararlı son ateşli akademisyenlerden biriydi. Cabanel, Édouard Manet ve diğer birçok ressamın 1863'te Salon'da eserlerini sergilemesine izin vermedi ve bu da Reddedilenlerin Salonu'nun kurulmasına yol açtı. Aynı zamanda İzlenimciliğin (Empresyonizm) büyük bir rakibiydi. Pekala, kimse mükemmel değildir.

Şiirde Victor Hugo, "Albaydé'nin geyiğe benzeyen sevimli gözlerini" arzular. Cabanel, Ingres'in durgun çıplaklarına çok şey borçlu olan Albaydé'nin uyuşuk figürünü bir görsel zevk nesnesi ve aynı zamanda bir alegori olarak tasvir etmiştir. Albaydé, teması gençlikten yetişkinliğe geçişin belirsizliği olan bir üçlünün parçası olarak hazırlandı. Albaydé çarpık genç masumiyeti temsil ediyordu. İslami salon, harem ve afyon denini çağrıştıran bir mekanda, dağınık olsa da baştan çıkarıcı, Doğulu bir fahişe olarak tasvir edilmesi ikna edicidir.