Henri de Toulouse-Lautrec
Fotoğrafa hayran oldum, özellikle bizden önce dünyadan geçip gitmiş insanların yüzlerindeki, pozlarındaki bu geçici anların yakalanması beni etkiliyor. Sanki fotoğraftaki hayalete dokunacak kadar yakınım. Geçmişle bağlantı kurarken fotoğrafları kullanmak diğer yöntemlerden daha kişisel bir yöntem gibi geliyor bana. Bu sadece benim kendi bakış açımdır ve sizden aynı görüşü paylaşmanızı beklemiyorum!
Geçtiğimiz yaz Fransa'nın Albi kentinde bulunan Toulouse-Lautrec Müzesi'nde sergilenirken, bu duygu Henri’de doruktaydı. Henri Toulouse-Lautrec (1864-1901) fotoğrafçılıktan çok etkilenmişti, resim sanatı bir izlenimdi ama fotoğrafçılık gerçek dünyayı direk bir şekilde gösteriyordu. Her ne kadar ressam olsa da, sanatın romantik yönüne çekilmemiş ve “Ben güzel şeyler yapmak istemiyorum, onları gerçek yapmak istiyorum” demişti. Hayatı yorumlayışı, çeşitli sağlık sorunları nedeniyle yaşadığı acı kadar gerçekti ve sanatında - resimler, litograflar, çizimler ve fotoğraflar gibi - bunu gösterme çabasını algılayabiliyoruz.
Yukarıdaki fotoğraf, palyaço gibi giyinmiş sanatçının kendi portresi. Fotoğraf bize onun hakkında neler diyor? Fotoğrafın ortamı, onu odağa itiyor ama sonradan sahte bir maske ekleyerek iç engel oluşturur. Burada neyin gerçek olup neyin gerçek olmadığını sorgulatan kasıtlı bir yalan var: “Ben bir palyaço değilim, hayatımı bu şekilde yaşamak zorundayım.” dediğini bile söyleyebilirim. Karşı konulmaz şekilde, sanatçının gerçeğini ya da 'gerçek' olan fikrini tam olarak kabul edemeden yola çıkıyoruz. Böylece son gülen kesinlikle sanatçı oluyor.
Henri Toulouse-Lautrec, otuz altı yaşında sifilizden ve alkolizmden öldü.
Metin yeni katılımcımız Sarah tarafından yazılmıştır, umarım beğenmişsinizdir!
Bize yardım edin ve böylece DailyArt'ın yeni versiyonunu yayınlayabilelim: http://support.getdailyart.com.