Caspar David Friedrich
Caspar David Friedrich’in manzaraları, sessizlikleri içe işleyen ve neredeyse kutsal sayılabilecek ölçüde sadeleştirilmiş kompozisyonlarıyla, Alman resim sanatında Dürer'den sonra ve Dışavurumculardan önceki dönemde üretilmiş en çok tanınan eserlerdendir. Romantizm’in usta sanatçılarından olan Friedrich, yüzyıllardır süregelen İtalya özlemini değil, doğduğu toprakların büyüleyici ihtişamını ve el değmemiş doğasını konu almıştır. Çağdaşı olan Fransız sanatçı Jean Pierre David d’Angers, Friedrich’in eserlerinde "manzaranın trajedisinin" ifade bulduğunu söylemiştir.
Friedrich’in manzaraları, her zaman simetri ve katmanlara dayanır. Kompozisyondaki görsel unsurlar, geleneksel olarak sembolik bir şekilde yorumlanmaya çalışılmıştır—dağ sırası Tanrı'nın sembolü, uçurum güçlü bir inancın işareti ve ölü ağaç ise ölümün simgesi olarak kabul edilmiştir. Ancak ressam, daha dar bir yorumla, inançlı biri olarak değil de Protestan ya da panteist geleneğe bağlı bir dindar olarak kabul edilirse, doğaya olan saygısını daha fazla takdir edebiliriz. Friedrich, çıplak ağacın sol tarafında arka planda bir figür eklemeyi planlamış ancak sonrasında bundan vazgeçmiştir. Bunun bir sonucu olarak da eser, izleyiciyi doğanın önünde tamamen yalnız bırakıyor. Ayrıca, bu ideal Alp arazisinin özgürce çizilmiş görüntüsüne dayanan çizimlerin neredeyse on yıl öncesine dayandığı da ilginç bir ek not. Friedrich, bu çizimleri iç dünyasında gördüğü şekilde resmetmek istediği için dağları gözleriyle görmeye ihtiyaç duymamıştı.
Bugünkü eser için Bavyera Eyaleti Resim Koleksiyonları - Yeni Pinakothek Münih'e teşekkürlerimizi sunuyoruz. :)